Waar kustplaatsen als Domburg
en Vlissingen al in de negentiende eeuw een badcultuur ontwikkelden bleef
de rest van de Walcherse kust een wat dat betreft onontgonnen gebied. Een
bezoek aan de kustzone bij Koudekerke en Dishoek bleef vooral een lokale
aangelegenheid. Door de toename van de welvaart en mobiliteit in de eerste
decennia van de vorige eeuw werd het echter voor steeds meer mensen mogelijk
om in de kustzone te gaan recreëren en nam ook de interesse in kustgebieden
buiten Domburg en Vlissingen toe. Het waterwingebied dat zich hier ook in
de duinen bevond vormde echter nog steeds een belemmering, waardoor grootschalige
ontwikkelingen aan de kust, zoals elders op Walcheren, lang uitbleven. |
|
|
|
Pas na de aanleg van een rijwielpad onderlangs
de duinen in 1926 kwam het gebied vanaf de Kaapduinseweg
richting Westduin echt tot ontwikkeling. Direct aan dit fietspad ontstonden
een aantal kleine pensions, hotels, café's en landhuisjes die de
tot dan toe agrarische duinstreek een economische impuls gaven. Ze luisteren
onder andere naar de toepasselijke namen Kaapduin,
Zeeduin, Duinlust,
Zonnevreugd, De
Wijde Landen, Westduin
en Land- en Duinzicht. |
BOERINNEN
MET FIETS OP HET RIJWIELPAD TE DISHOEK (N039) |
|
|
Voor de lokale bevolking
van de duinstreek, die voornamelijk bestond uit akkerbouwers bracht de twintigste
eeuw ook veranderingen en kansen. Zoals u al heeft kunnen lezen bij het
voorgaande hoofdstuk over grondgebruik,
zette de versnippering van de landbouwgronden in deze periode verder door.
De meeste akkerbouwers hadden al wel enkele koeien om zichzelf van de nodige
zuivel te voorzien maar door de lanbouwcrisis daalden de graanprijzen en
begonnen ze zich meer en meer toe te leggen op de zuivelhandel. Hierdoor
ontstonden kansen voor ondernemers zoals Krijn Wielemaker, die in 1916 een
melkslijterij opzette die zou uitgroeien tot het nog immer bestaande Transport
en Containerbedrijf Wielemaker. Dit bedrijf is tot op de dag van vandaag
onlosmakelijk verbonden met het toerisme aan de Walcherse kust.
Het toerisme bood andere lokale akkerbouwers ook mogelijkheden, zij stichtten
onder andere kleine uitspanningen zoals die van boerderij Westduin
en De Vijgeter. |
|
Pension
Kaapduin |
|
|
|
|
|
Aan het rijwielpad onderlangs de duinen
lag het pension 'Kaapduin'. De locatie is thans niet meer terug te vinden
maar bevond zich ten noorden van de Kaapduinseweg aan de duinvoet. Op 24
mei 1930 werd het pand voor publiek geopend. De heer P. Stokx kondigde dit
aan in een advertentie in de Vlissingse Courant Daarbij vermelde hij de
term "BAD KOUDEKERKE" waarmee deze
duinstreek in de jaren dertig en veertig ook wel werd aangeduid. De foto
is vermoedelijk kort na de opening gemaakt.
Zowel links als rechts van het pension bevonden zich enkele landhuisjes.
|
PENSION
KAAPDUIN TE DISHOEK OMSTREEKS 1930-1932 (J060) |
|
|
|
|
Pension 'Kaapduin' onderging enkele kleine
aanpassingen alvorens het in 1935 werd gesloopt en vervangen door een moderner
hotel-pension. Het pension van de heer Schrijver werd op 8-6-1935 heropend
en was voorzien van elektrisch licht, een grote luxe in die tijd! Het pension
omvatte een conferentiezaal, een grote eetkamer, moderne keuken en 12 gastenkamers
met stromend water en licht. Rondom had men ruim zicht over het vlakke land
enerzijds en de duinen anderzijds. De heer P. Flipse bouwde dit voor die
tijd moderne gebouw dat door een onbekend gebleven architect werd ontworpen. |
PENSION
KAAPDUIN TE DISHOEK OMSTREEKS 1935-1939 (J065) |
|
|
Op de hierboven afgebeelde
foto staat het herbouwde hotel Kaapduin, met op de voorgrond het rijwielpad.
Dat er niet alleen in de landhuisjes werd gerecreerd blijkt uit deze foto
waar op het terrein van het pension ook tien tenten staan opgesteld.
Als hotel heeft het pand eigenlijk maar kort dienst gedaan, want in 1939
werd het gevorderd door het Nederlandse leger, in 1940 gevolgd door een
vordering van de Duitse bezetter. De heer Schrijver hielt het toen voor
gezien en vertrok in oktober 1940 naar Goes. Door de bezetter werd de keuken
sterk vergroot. Tijdens de bevrijding in oktober 1944 werd het gebouw door
een voltreffer geraakt waarna het gebouw verdween in de krater van de inslag.
Meer foto's zie: Pension
Kaapduin |
|
|
Hotel
Zeeduin |
|
|
|
Hotel Zeeduin is vermoedelijk
in de periode 1938-1939 gebouwd
en werd in mei 1939 geopend
door het echtpaar Christiaansen - van Lisdonk.
Pas in juni 1943
verschenen er advertenties in de PZC van F en F.P.J. Christiaansen. In de
loop de jaren komt zowel het echtpaar Christiaansen - Maas als het echtpaar
Christiaansen - de Valk in de zaak.(1)
In 1960 werd er een klein hertenparkje bij het hotel gesticht. Hotel Zeeduin
te Dishoek 22 werd na 1959 uitgebreid. Dit ging ten koste van de uitstraling
van het statige hotel. |
|
|
|
Het hoofdgebouw omvatte 17 kamers en
op de begane grond een kantoor en recreatieruimte, bar receptie, conservatie-
ruimte, spelletjes- en tv-kamer en dienstruimtes waaronder een keuken en
wasruimte. Op het terrein stonden verder een vrijstaande dienstwoning, vier
zelfstandige bungalows en een aantal hotelkamers in afzonderlijke gebouwen.
Tijdens de bloeiperiode van het hotel waren er zo'n 150 slaapplaatsen. |
HOTEL ZEEDUIN
TE DISHOEK IN 1952 (J068) |
|
|
|
|
Vanwege het gebrek aan (erf)opvolging
werd het hotel verkocht aan Bouwfonds MAB. In 1999 kwam het hotel leeg te
staan
en raakt het pand langzaam in verval. Daarna werd het onder andere nog tijdelijk
door Chinese studenten bewoond. De bijgebouwen aan de voorzijde waren toen
al gesloopt. Na een periode van illegale bewoning braken er enkele brandjes
uit waarna het pand werd dichtgetimmerd en tenslotte in augustus 2007 in
opdracht van Bouwfonds MAB werd gesloopt.
Meer foto's zie: Hotel
Zeeduin |
HOTEL ZEEDUIN
TE DISHOEK NA 1959 (R698) |
|
|
|
Paviljoen
Dishoek |
|
|
|
|
|
Cornelis Wisse en echtgenote Jacomina
Marijs openden op Hemelvaartsdag 1930 het Paviljoen Dishoek. Dit verlofslokaal
lag aan het rijwielpad direct bij de duinovergang Kaapduin op adres Koppeijndjesweg16
, later is dit veranderd in Kaapduinseweg 19. Er werden allerlei consumpties,
winkelwaren en strand- artikelen verkocht. Waarschijnlijk is de hiernaast
getoonde foto gemaakt tijdens de bouw in 1930. Op de voorgrond ziet u het
fietspad. Later werden naast deze uitspanning enkele landhuisjes gebouwd.
.Op het dak verrees de tekst: "DOUWE EGBERTS,
KOFFIE THEE TABAK, DE VLIEGERS LIMONADE". |
PAVILJOEN
DISHOEK TE DISHOEK IN 1930 (J061) |
|
|
|
|
Na de oorlog werd er herbouwd en heropenden
Cornelis en Jacomina Wisse in 1948 hun zaak die vanaf dan Café Dishoek
heette en waar je ook in pension kon. Begin jaren ’60 kocht de firma
Loontjes de zaak. Zij bouwden een automatenhal achter het pand die o.a.
werd uitgebaat door Wim van den Ameele en Jacques Rasenberg.
Vanaf 1965 baatte Cocky Engelman het café uit en de pensionkamers
werden weer in ere herstelde. |
PAVILJOEN
DISHOEK TE DISHOEK OMSTREEKS 1950-1960 (N017) |
|
|
In 1978 openden Thijs Vierling
en echtgenote Riet van der Walle er een Pannekoekenhuis aan de Kaapduinseweg
13 te Dishoek. In 1990 zit A. Reitsma van de Valk in het pannenkoekenhuisje
en vanaf 1 februari 2005 zijn Albert en Karin van Steeg de nieuwe eigenaren
van het Pannekoekenhuisje.(1)
Enkele decennia lang was het pannekoekenhuisje bij de strandovergang een
begrip. Je ging zogezegd naar het strand bij het pannekoekenhuisje.
Dit is helaas geschiedenis want in 2015 werd het pand door een projectontwikkelaar
gesloopt omdat het plaats moest maken voor een nieuw vakantiehuisjespark
dat hier in 2015-2016 verrees.
Meer foto's zie: Paviljoen
Dishoek |
|
Eetcafé
Duinlust
|
|
|
|
Eetcafé Duinlust is
een fraai voorbeeld van een nog bestaand gebouw in Koudekerke dat volgens
de architectuurstijl van de 'Amsterdamse school' is ontworpen. De Haagse
architect P.W.J. Hoeks (1906-1990) tekende voor het ontwerp. Vermoedelijk
was Duinlust zijn eerste project als zelfstandig architect.
|
|
|
|
In juli 1933 openen de weduwe W. Kluyfhout
en zonen het splinternieuwe hotel-café-restaurant Duinlust aan Dishoek
18 te Dishoek. Neeltje Maria Brandes was de weduwe van Willem Kluyfhout
en toen zij, van beroep pensionhoudster, in 1942 overleed zetten haar zonen
Alexander en Janus Kluyfhout Duinlust voort.
Hier ziet u Eetcafé Duinlust, vermoedelijk na de bouw van 1932-1933
en voor de aanleg van het fietspad in 1936 voor het hotel langs. |
EETCAFÉ DUINLUST
TE DISHOEK OMSTREEKS 1934-1936 (R738) |
|
|
In 1960 zat Leunis Versluijs
in Duinlust. In december 1974 heropenden Joop en Koosje van Leeuwen Duinlust
en werd het café-pension een zaak die het hele jaar door geopend
is. Ze werden bekend onder de namen Joop en Koosje. Op 15 februari 1986
heropenden Gonnie en Jan Christiaansen hotel-café-restaurant Duinlust.
Bert van Hasselt en echtgenote exploiteerden vanaf 1992 eetcafe Duinlust.
Zij lieten in 1996 speciaal Duinlust Bier brouwen bij de Scheldebrouwerij.
In 1999 werden Jurben en Inge Ubbink de nieuwe eigenaren van Duinlust en
per 1 maart 2004 namen de huidige eigenaren Yuri en Suzan Hendrikse Duinlust
over van de heer Ubbink.(1)
Meer foto's zie: Eetcafé
Duinlust |
|
|
Hotel
De Wijde Landen |
|
|
|
|
|
Pensionhouder Pieter Antonie
Stoel trouwde in 1937 met Gijsberta Martina van Riemsdijk en samen baatten
ze pension De Wijde Landen aan de Verlengde Dishoekseweg 13 in Dishoek uit.
Toen Pieter in 1951 overleed zette zijn weduwe de zaak voort. Ze hertrouwde
met Jacobus Johannes Stoel, een broer van Pieter, maar die overleed in 1956.
In die periode bezat de familie ook een strandtent waarvoor ze exploitanten
zochten, zo bleek uit de PZC van 19 juni 1956. In de loop der jaren kwam
ook Pieter Stoel, zoon van Pieter Antonie, in de zaak.(1)
Tot op heden is De Wijde Landen in handen van de familie Stoel. |
HOTEL DE WIJDE LANDEN
TE DISHOEK OMSTREEKS 1930 (J056) |
|
|
|
|
In juni 2001 werd een nieuwe zuidvleugel
van het hotel in gebruik genomen. De dubbele bungalow maakte plaats voor
negentien ruime tweepersoons hotelstudio's die van moderne gemakken werden
voorzien. Voor de bestaande gebouwen bestaan ook herbouwplannen.
Meer foto's zie: Hotel
de Wijde Landen |
HOTEL DE WIJDE LANDEN
TE DISHOEK OMSTREEKS 1975 (J053) |
|
|
|
Zonnevreugd |
|
|
|
|
|
Van het vakantiehuis Zonnevreugd
is helaas weinig bekend. Het heeft gestaan aan de Verlengde Dishoekseweg
te Dishoek. Gelukkig dook deze prachtige foto op in een particuliere collectie
waarop het huis met de duidelijk leesbare tekst 'Zonne Vreugd' te lezen
is. Een advertentie van 8 april 1938 in De Zeeuwse Kerkbode, doet vermoeden
dat het vakantiehuis voor Christelijke dames en meisjes werd geopend door
eigenaar A. Ludikhuize. Het houten vakantiehuis is later vervangen door
een andere stenen bouwwerk.
Meer foto's zie: Zonnevreugd |
VAKANTIEHUIS
ZONNEVREUGD TE DISHOEK IN 1939 (N098) |
|
|
|
Theeschenkerij
Westduinen |
|
|
|
Aan het eind
van de Galgeweg, onderaan de duinen, lag het kleine houten boerenhofje van
de Familie Eckhart. In 1926 besloten zij tot een woningruil met Adriana
Ludwina Hille en haar echtgenoot François Huvers die woonden aan
de Gebrandylaan (nu Koudekerkseweg) tussen Middelburg en Koudekerke. |
|
|
|
Zij zagen potentie in het kleine hofje
omdat zij wisten dat hier binnen niet al te lange tijd een rijwielpad zou
worden aangelegd van Vlissingen naar Westkapelle. Naast het dagelijkse gebruik
van dit pad door arbeiders van de Schelde zagen zij ook kansen voor de verkoop
aan recreanten.
Het echtpaar Huvers-Hille begon er de theeschenkerij Westduinen die in 1927
werd uitgebreid met een serre. In 1928 werd een verkoopvergunning voor alcoholische
dranken en tabak verkregen en het jaar erna (1929) werd begonnen met een
verkooppunt op het strand waaruit later de strandtent Piet Hein is voortgekomen.
|
1. HET BOERENHOFJE MET
DE AANGEBOUWDE SERRE |
|
|
|
|
Niet alleen arbeiders van De Schelde
en toeristen maakten gebruik van de uitspanning, ook de lokale bevolking
wist de uitspanning aan het fietspad te waarderen. Hier ziet u van links
naar rechts Jo van der Vorst, Grie van Keulen, Antje de Witte en Kee Goedhart.
Tijden veranderen, dat maakt ook deze foto maar weer eens duidelijk. Niets
geen speciale fietskleding of gestroomlijnde fietshelmen, gewoon fietsen
in je goeie goed! Na een inspannende fietstocht werd destijds nog genoten
van een glaasje limonade! Deze werd gedronken op het terras van de familie
Huvers bij Westduin. |
2. NA EEN FIETSTOCHT
WERD ER LIMONADE GEDRONKEN BIJ HUVERS |
|
|
|
|
Door de groei van het toerisme liep de
zaak gesmeerd waardoor in 1930 werd besloten om het oude boerenhofje te
slopen en te vervangen door een nieuw woonhuis waarin ook een pension werd
gevestigd. De zaak heette vanaf dat moment 'Pension Westduinen'. Vlak voor
de Tweede Wereldoorlog, in 1939, namen de broers Sjaak en Frans Huvers het
bedrijf van hun ouders over.
De hiernaast afgebeelde prentbriefkaart toont de ontwikkeling van de uitspanning
van De familie Huvers van 1926 tot 2000 als het uitgegroeid is tot 'Hotel
Westduin'.
Lees verder (Westduin 1944-heden)
Meer foto's zie: Westduin |
3. ONTWIKKELING HOTEL
WESTUIN 1926-2000 |
|
|
|
|
Uitspanning
De Vijgeter |
|
|
|
|
|
In 1920 werd er nabij het
voormalige fort
en batterij 'de Vijgeter' een pad aangelegd en begon men de hier gelegen
gelijknamige boerderij
te gebruiken om er snoep te verkopen aan badgasten.
De boerderij is in 1944 verwoest, maar de naam de Vijgeter ging daarna over
op een Vlissings restaurant dat omstreeks 2006 is gesloopt ten gunste van
de kustversterking. De uitspanning aldaar heeft tot die tijd passanten voorzien
van hapjes en drankjes. |
4. BOERDERIJ
DE VIJGETER |
|
|
|
Land-
en Duinzicht |
|
|
|
De ondertaande
foto toont 'Hotel Pension Land- en Duinzicht' nabij Zwanenburg. Het gebouwtje
stond op de plek waar nu het opslagterrein Zwanenburg is van Waterschap
Zeeuwse Eilanden. Vroeger viel dit gebied, tot aan de Zwanenburgseweg onder
de gemeente Koudekerke. |
|
|
|
Op 3 augustus 1935 opende C. van Emmerik
café-pension Land- en Duinzicht aan het rijwielpad bij Zwanenburg.
De zaak kwam in 1939 te koop. In 1939 heeft het tijdens de mobilisatie dienst
gedaan als onderkomen voor opgeroepen soldaten. In maart 1941 heropende
Marinus Jacob Eekman het café-pension dat in april 1942 door de Duitsers
werd gevorderd.
Bij de bombardementen op de Nolledijk in 1943 is het gebouw geheel vernield. |
5. HOTEL PENSION LAND-
EN DUINZICHT TE KOUDEKERKE
FOTO C. VAN EMMERIK, RIJWIELPAD B 126 |
|
|
|
|
Wielemaker |
|
|
|
In 2016 vierde het van oorsprong
Koudekerkse familiebedrijf Wielemaker haar 100-jarige jubileum en werd de
historie van het bedrijf door de vierde generatie Wielemakers op papier
gezet. Daaruit maken we op dat Krijn Wielemaker in 1916 als vijftienjarige
met paard en wagen een eigen handeltje in het transport van melk startte.
Hij was de oudste zoon van Cornelis Wielemaker die een gemengd landbouwbedrijf
in Koudekerke bezat en gehuwd was met Krina Abrahamse.
Het gezin telde acht kinderen waar er twee vroeg van stierven. Krijn was
een ondernemend type en niet van plan het bedrijf van zijn vader over te
nemen. Hij vervoerde aanvankelijk alleen de melk van zijn vader en twee
buren naar melkslijters in Vlissingen maar naarmate zijn klantenkring groeide
kreeg hij de bijnaam 'Krien de melkboer'. Hij verdiende bij met het houden
van biggen. In 1926 trouwt Krijn met Cornelia Brasser en vestigde hij zich
in de toenmalige Koppeijndjesweg (nu Kaapduinseweg) te Dishoek. Het echtpaar
kreeg twee zoons en een dochter.
Vanaf het eind van de negentiende eeuw gingen steeds meer boeren melkvee
houden en sloten zij zich aan bij zuivelcoöperaties waardoor hun afzet
gegarandeerd werd. Deze trend zette zich in de jaren twintig en dertig van
de vorige eeuw door en leverde Krijn steeds meer melktransporten naar de
melkfabrieken van deze coöperaties op. Hij moest op een gegeven moment
zelfs een knecht in dienst nemen om het werk aan te kunnen. In 1936 schafte
hij zijn eerste vrachtwagen aan, een Ford Truck BB V8 en in 1938 volgde
de aanschaf van een Ford Monte Truck. Toen het melkaanbod nog verder toenam
ging ook buurman Wisse van café Wisse voor Wielemaker melk rijden
en begon ook het vervoer van andere vracht zoals aardappelen en suikerbieten
toe te nemen waarmee eigenlijk de basis werd gelegd voor het later meer
algemene transportbedrijf.
Vanaf de jaren twintig nam ook het toerisme in Dishoek toe en verschijnen
de eerste strandhuisjes op het strand. Die bestonden vaak uit niet meer
dan wat planken en wandjes en werden aanvankelijk met de hand de hoge duinen
over gesjouwd. Krijn kwam in de jaren 30 op het idee om van 300 afgekeurde
spoorbielzen en rijplaten een pad over de duinen aan te leggen waarover
hij met zijn paard en wagen bij het vervoer van de strandhuisjes behulpzaam
kon zijn. Later schakelde hij ook hier zijn vrachtwagens in. Dit vervoer
was echter sterk seizoensgebonden dus het melkvervoer vormde tot de Tweede
Wereldoorlog nog de voornaamste inkomstenbron waarbij beiden zoons (Jan
en Kees) meehielpen in het bedrijf van hun vader. |
|
|
|
Met de bezetting van Nederland
en de start van de bouw van de Atlantikwall werd het vanaf de zomer van
1942 verboden om op het strand of onder aan de duinen te komen. De door
Wielemaker aangelegde strandopgang werd door de bezetters ontmanteld en
zijn vrachtauto's gevorderd waardoor hij uiteindelijk weer op paard en wagen
aangewezen is voor het vervoer van melk. Tijdens de bezetting ontkwam ook
Wielemaker niet aan het werken voor de Duitsers en werden onder andere kolen
getransporteerd van een opslag in Valkenisse naar Vlissingen. |
DE STRANDOPGANG TE KAAPDUIN
WERD AANGELEGD DOOR WIELEMAKER (R676) |
|
|
Tijdens de bevrijding
van Walcheren raakte het woonhuis van Krijn door een granaatinslag beschadigd.
Dishoek bleef gedurende de daaropvolgende inundatie grotendeels droog net
als de dorpskom van Koudekerke. Daartussen verzorgde Krijn met zijn paard
en wagen, door het wassende water, het dagelijkse transport van post, brood,
vlees en soms ook personen.
Na de bevrijding kreeg hij een Canadese Ford uit 1929 toegewezen en al snel
schafte hij meer auto's aan en werden er ook chauffeurs in dienst genomen
voor het melktransport en allerlei andere vormen van transport. Tijdens
de wederopbouw was er aan alles een gebrek, vooral aan bouwmaterialen, waardoor
er door Wielemaker veel stenen, zand en cement werden vervoerd voor lokale
aannemers.
De duinovergang die door de Duitsers was ontmanteld werd door Wielemaker
weer hersteld en Wielemaker verzorgt sindsdien het transport van de strandhuisjes,
de bagage en inboedel van de eigenaren. Voor dit vervoer werden aanvankelijk
enkele vrachtwagens uit de dumphandel gebruikt die later werden vervangen
door fourwheeldrives. In de wintermaanden sloeg Wielemaker de gedemonteerde
strandhuisjes op in de in 1955 gebouwde schuur naast het woonhuis van de
dan net getrouwde Jan Wielemaker.
Per 1 januari 1956 werd de firma van Krijn Wielemaker omgezet in de firma
K. Wielemaker & Zonen. Kees en Jan Wielemaker zijn voortaan firmanten
en Krijn verdwijnt langzaam naar de achtergrond. Hij overleed tenslotte
in 1978. Het bedrijf begon zich gaandeweg meer toe te leggen op het transport
van afval dat afkomstig was uit het toerisme en de bouw. Dit werd mede ingegeven
door het teruglopende traditionele vervoer van melk. |
|
In 1966 werd
geïnvesteerd in een DAF containervrachtwagen met een laad- en lossysteem
en 12 containers voor afval. Na een aarzelende start bleek het systeem aan
te slaan en in de jaren erna werd verder uitgebreid en kwam aan het melktransport
een definitief einde. Het afvaltransport leverde het bedrijf gelukkig steeds
meer werk op en in 1972 werd door Wielemaker een stuk grond aan de Braamweg
gekocht voor de aanleg van een eigen stortplaats die ongeveer twee decennia
lang in gebruik zou blijven.
In de jaren zeventig veranderde het afvalbeleid van de overheid en kwam
de nadruk meer en meer te liggen op recycling en gescheiden inzameling waarop
Wielemaker weer inspeelde. De focus van Wielemaker verbreedde zich met de
aanleg van de Sloehavens ook langzaam meer richting industrie en daarmee
ontstond naast de afvalverwijdering en strandactiviteiten een derde transportpijler
die het bedrijf in staat stelde verder uit te breiden en andere bedrijven
over te nemen. Verder verhuurde het bedrijf ook nog zo'n 600 zeecontainers
voor opslag van onder andere aannemers. Vanaf midden jaren zeventig treden
de drie zoons van Kees Wielemaker (Arno, Jan en Krijn) toe tot het bedrijf.
Begin jaren tachtig was Wielemaker onder leiding van de broers Kees en Jan
Wielemaker het toeristische Dishoek ontgroeid en had het bedrijf ongeveer
twintig medewerkers en vijftien voertuigen. In september 1981 betrok het
bedrijf een nieuw pand aan de Braamweg te Koudekerke zodat het verder kon
groeien. Naast het bedrijfspand werd ook het huis van Kees Wielemaker gebouwd.
Over de verdere ontwikkeling van het bedrijf in Koudekerke leest u hier
verder. |
|
Het terrein in
Dishoek bleef ook na 1981 in gebruik voor de strandactiviteiten. Vanaf 1982
startte Wielemaker met de machinale reiniging van het strand met een shovel
en opraapsysteem, daarvoor werd afval nog louter handmatig opgeruimd. In
2006 werd door Wielemaker een nieuwe 'beach cleaner' ontwikkeld welke weliswaar
een innovatieprijs verdiende maar qua exploitatie niet rendabel bleek te
zijn.
Arno Wielemaker was in 1987 samen met strandhuiseigenaar Reginald Quick
de bedenker van de huidige generatie slaaphuisjes die gemonteerd worden
op een slede waardoor ze in hun geheel met een vrachtwagen van Wielemaker
verplaatst kunnen worden. De opslag van traditionele gedemonteerde huisjes
maakte in de jaren erna meer en meer plaats voor de stalling van de huisjes
op een slede waarvoor Wielemaker een parkeerterrein bij Dishoek gebruikte
en later een nog groter parkeerterrein aan de Westerscheldelaan in gebruik
nam. In Dishoek staan in de wintermaanden jaarlijks zo'n 150 strandhuisjes
geparkeerd en nog eens 200 stuks staan verspreid in opslagloodsen op Walcheren.
Ieder jaar weer worden ze door Wielemaker vanaf de laatste maandag van maart
naar het strand getransporteerd.(2)
Lees verder. |
|
|
copyright © 2001-2024 Sjoerd de Nooijer |